Ik hou ervan om te creëren. Zodra ik kan creëren, gaat mijn vuurtje branden. Net dat stapje meer dan alleen registreren of documenteren - dus het uitwerken van een idee naar een visueel concept naar vervolgens een beeld - is waar mijn hart sneller van gaat kloppen.

Na het krijgen van mijn zoontje werd het ineens nog duidelijker waarom ik doe wat ik doe. Hoe ongelooflijk dankbaar ik mijn ouders ben geworden voor het vastleggen van mijn jeugd en dit in fotoalbums te stoppen die ik nu zeker maandelijks weer doorblader. Hoe ik mezelf kan vergelijken met mijn eigen kind en welke herinneringen het zien van die beelden allemaal weer oproept. Iets meer dierbaar dan dat is er in mijn ogen niet en gun ik iedereen.

Mijn fascinatie voor fotografie ontstond mede door de ontdekking dat je hersenen een illusie en een hallucinatie hetzelfde waarnemen als de realiteit. Er zit geen verschil in de verwerking van alle drie. Dit betekent eigenlijk dat je je eigen waarnemingen niet helemaal kunt vertrouwen. Toch vertrouwen we van al onze zintuigen onze visuele waarneming het meest. En dat is nou juist wat ik zo interessant vind. Het gaat mij niet alleen om het “vastleggen van herinneringen” maar ook over welke emoties het terugzien van de beelden oproepen en de relatie van onze visuele waarneming en het fotografische beeld. En hoe we hier juist ook mee kunnen spelen. 

Kijk maar eens hoe een kind kijkt naar de wolken en er zoveel meer in ziet dan alleen wolken, het ziet dieren en andere herkenbare vormen. Of hoe we menselijke vormen zien in de rotsen en gezichtjes waarnemen in van alles om ons heen. 

Het fascineert mij hoe er bij het maken van een foto, wat vaak gezien wordt als een afdruk van de fysieke realiteit, een proces van vervorming optreedt: de driedimensionale wereld verliest een dimensie naar het platte beeld. Ik vind het mooi hoe een foto een momentopname is van de samenwerking van de gefotografeerde en het perspectief van de fotograaf. Iedere keer weer uniek.

Mijn werk is conceptueel, artistiek, onbevangen en helder.